Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Σετ ταξιδίου!

Όσες τσάντες κι αν έχω... ποτέ δε φτάνουν! Κι όταν ετοιμαζόμαστε για Χαλκιδική (φεύγουμε αυτό το σκ!) δε  μου αρέσει αυτός ο συφερτός από σακούλες και τσάντες.... Υπολογίστε ακόμα ότι στη Χαλκιδική τις Κυριακές μαγειρεύω για την επόμενη μέρα για την οικογένεια, γιατί είμαι και εργαζόμενη βεβαίως βεβαίως....οπότε ήθελα κάτι που να είναι σταθερό, γερό και να μην λερώνεται!
Πάω λοιπόν το Σάββατο στη λαϊκή , βρίσκω το κατάλληλο πάγκο κι αγόρασα ... μουσαμά! Με συνθετικό από μέσα, χοντρούτσικο. Όταν είπα στον πωλητή ότι θα τον έραβα, με κοίταξε ... σαν εξωγήινη! Και φεύγοντας μου είπε και καλή τύχη! Χαχαχαχα τον φαντάζομαι απορημένο να πηγαίνει στη γυναίκα του και να της λέει το μεσημέρι: " άκου τι μου είπαν σήμερα..."
Χθες λοιπόν το απόγευμα στρώθηκα από τις πέντε με καφεδάκι και στις εννιά το βράδυ το είχα έτοιμο το σετάκι! Τρεις τσάντες, τρία διαφορετικά μεγέθη!

Να πω τα εξής: ο μουσαμάς ράφτηκε πολύ εύκολα και δε το περίμενα , ομολογώ! Το μόνο που έκανα ήταν να αλλάξω τη βελόνα της ραπτομηχανής και να χρησιμοποιήσω αυτήν που προορίζεται για τζην!
Όσο για το σχέδιο... τίποτα το ιδιαίτερο!

  1. Δυο ορθογώνια καλή με καλή που τα ράβουμε στις τρεις πλευρές τους με περιθώριο 1 εκ
  2. Σχηματίζουμε τις γωνίες της βάσης (για να δείτε πως , δείτε εδώ )
  3. Στην πάνω πλευρά γυρνάμε προς τα μέσα , σαν να κάνουμε ποδόγυρο, και ράβουμε - με προσοχή στα ενώματα των πλευρών!
  4. Φτιάχνουμε τα χερούλια (άλλο ένα καλό tutorial εδώ ) 
  5. Ενώνουμε τα χερούλια με την τσάντα , στο κέντρο της και με απόσταση 12-15 εκ η μια άκρη από την άλλη
  6. Αναποδογυρίζουμε, τη γεμίζουμε και...ΦΥΓΑΜΕ!


Αααα δε σας είπα και το καλύτερο! Αγόρασα το 1μ μουσαμά, που χρησιμοποίησα και για τις τρεις τσάντες με .... 4 ευρώ! Όχι κι άσχημα , ε;;;;

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Χαλκιδική

Τι σας έχω πει για το σπίτι στη Χαλκιδική;;;
Το σπίτι που λέτε στη Χαλκιδική χτίστηκε πριν από ... τριάντα χρόνια από τους γονείς μου, όταν είχαν περίπου την ηλικία που έχουμε τώρα εγώ και ο καλός μου! Ήταν το μεράκι τους , το δημιούργημα τους και γινόταν σιγά σιγά και για χρόνια, ανάλογα με τις δυνατότητες τους. Είναι το σπίτι μου το πατρικό, εγώ έτσι το λέω και είναι το μέρος εκείνο όπου η παρουσία τους είναι τόσο έντονη, θαρρείς και δεν έφυγαν ποτέ...
Επί χρόνια λοιπόν το σπίτι ήταν εκεί, πηγαίναμε τα σκ, κάποια σκ, άντε και το Πάσχα, γιατί τα χρόνια ήταν τα καλά και πάντα επιλέγαμε για διακοπές νησιά και μακρινούς προορισμούς, για να δούμε και κάτι άλλο.

Ήρθαν όμως και τα χρόνια τα δύσκολα κι έτσι γυρίσαμε στο σπίτι, είπαμε πολλές φορές το γνωστό ρητό " Σα τη Χαλκιδική δεν έχει!"  κι άλλες τόσες είπαμε Δόξα ο Θεός που έχουμε το σπίτι!
Φέτος όμως... κάτι άλλαξε. Ίσως επειδή μεγαλώσαμε και φτάσαμε στη κατάλληλη ηλικία... δε ξέρω, πάντως για πρώτη φορά -για μένα τουλάχιστον- ένοιωσα τόσο έντονα πόσο αυτό το σπίτι είναι ένα λιμάνι, ένα ησυχαστήριο, ένα μέρος για να γαληνέψω  και να έρθω κοντά με τους ανθρώπους μου, με τον εαυτό  μου, με τη φύση!
Κι έτσι πήραμε μια απόφαση με τον καλό μου: ένα σκ κάθε μήνα θα πηγαίνουμε στο σπίτι, μόνοι μας με το σκύλο για παρέα μόνο! Θα φευγουμε από Παρασκευή, για να κερδίζουμε όλο το Σάββατο και θα ξεκινήσουμε σιγά σιγά να συμμαζεύουμε, να επιδιορθώνουμε , να συντηρούμε! Ο καλός μου έχει αναλάβει το τεχνικό κομμάτι και το έχει! Όσο για μένα, πέρα από το νοικοκυριό, έχω να ασχοληθώ με τους κήπους.... βουνό μου φαίνεται...και τόσα να γίνουν... αλλά δε το βάζω κάτω! Ε.. προσθέστε και κάποιες εργασίες εσωτερικές, οργανωση στις ντουλαπες, διακόσμηση.... ένα τεράστιο, πολύπλευρο και πολυσύνθετο project!
Φύγαμε λοιπόν τη Παρασκευή με καλοκαιρινό καιρό και καλή διάθεση! Είδαμε τη πανσέληνο, ήπιαμε ουζάκι στο κοντινό χωριό, παίξαμε με το Λούμπα αλλά και με μια αδέσποτη ψιψίνα! Και ο καλός μου έτριψε παντζούρια κι εγώ έπλυνα κουρτίνες (δεν είχε μόνο ρομαντζάδα!) Αλλά είχαν άλλη γλύκα αυτές οι δουλειές, θες η αύρα του σπιτιού, θες ο καλός καιρός, θες η ησυχία του φθινοπώρου...
Και γύρισα γεμάτη ιδέες από πράγματα που θέλω να φτιάξω (κορνίζες με decoupage, μικρά καρεδάκια για τα κομοδίνα, ένα patchwork...) και κάθε βράδυ με χαρτί και μολύβι μελετάω στο δίκτυο πως θα αναστήσω τον κήπο! Αααα εχω βαλει και στο πρόγραμμα μια ζακέτα για εκεί....


Στο μεταξύ έφτιαξα και μια απλή πάνινη και μεγάαααλη τσάντα! Απλή στη κατασκευή της, με υπέροχο ύφασμα, κατάλληλη για να πηγαίνω τα σιδερωμένα και να γυρνάω τα άπλυτα! Σας προσγείωσα απότομα το ξέρω με τα σιδερωμένα και τα άπλυτα!
Επόμενη εξόρμηση;;; στις 7/10, πρώτα ο Θεός (και τι ωραία που είναι να έχεις κάτι να περιμένεις!)

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Σεπτέμβρης!

Ίσως και να είναι μελαγχολικός ο μήνας αυτός, αλλά είναι και μήνας αλλαγών και προετοιμασίας για το χειμώνα που έρχεται...
Ίσως να είναι το τέλος του καλοκαιριού και το μεγάλωμα της νύχτας αυτό που μας ρίχνει...
Αλλά...
Από την άλλη ανοίγουν τα σχολεία, οι φοιτητές επιστρέφουν και οι πρωτοετείς ξεκινούν ( και ο γιος μου μαζί τους), τα κρινάκια μου ανθίζουν και τα κυκλάμινα μου επίσης!
Είναι και οι μπαταρίες γεμάτες ακόμα και το μυαλό γεμάτο εικόνες από θάλασσα, ήχους από κύματα και μυρωδιές γιασεμιού και θυμαριού...
Κι έτσι
Κάνεις όνειρα! Προγραμματίζεις τις δουλειές σου, οργανώνεις το χρόνο σου, ξεκινάς να μάθεις μια νέα τέχνη (σε επόμενη ανάρτηση αυτά!) και ολοκληρώνεις ότι είχες αφήσει μισό!
Κι έτσι έγινε και το φουστανάκι μου! Το πατρόν δικό μου: το μπούστο κόπια από ένα αμάνικο τοπάκι και ύστερα , για τη φούστα, άνοιγμα σε Α γραμμή. Δοκιμή... μμμμ ήθελε και λίγο μάζεμα στο στήθος, έκανα δυο πιέτες! Βρήκα και το μαύρο το ζακετάκι κι έτοιμο το σετ!
Καλά λάθη έχει- πιο πολύ στις ευθείες των ραφών μου, αλλά ήταν και ελαστικό το πανί, είμαι κι άπειρη! Μένω όμως στην ουσία!

(Το "κακό" νέο ; χρειάστηκε να ράψω και στο χέρι τα τελειώματα και τα ενώματα και συνειδητοποίησα πως.... δε βλέπω και πολύ καλά για να κάνω λεπτοδουλειά! 
Κι έκλεισα ραντεβού στον οφθαλμίατρο! 
Και μου το έλεγε ο άντρας μου " Θα τα χαλάσεις τα μάτια σου,με αυτά που κάνεις"!)

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Λίγο πριν τις διακοπές!

Λίγο πριν τις φετινές διακοπές, που κάλιο αργά παρά ποτέ, ήρθαν, είπα να μπω μια στιγμή δυο κουβέντες να γράψω και πολλές φωτογραφίες να ανεβάσω!
Μέχρι στιγμής το 16 μας τρέχει, αλλά το παλεύω... που θα πάει!
Λοιπόν.... όσο ήμουν εξαφανισμένη πολλά πολλά δεν έκανα...


Τελείωσα μια μπλούζα καλοκαιρινή και θαλασσινή, με σχέδιο απλό και σκέτο, αφού το ίδιο το νήμα κάνει τη δουλειά!














Ύστερα με έπιασε η μανία της τσάντας! Ήθελα τσάντα για το γυμναστήριο , τσάντα για το πλεκτό , τσάντα για τη θάλασσα... και ήταν τόσα τα σχέδια και οι πειρασμοί στο διαδίκτυο αλλά και στο pinterest! Έτσι , μετά από τη σχετική βόλτα στο μαγαζί με τα ρετάλια, έφτιαξα δυο τσάντες με το χέρι! (Στην ασπρόμαυρη μόνο τα χερούλια έγιναν με μηχανή από μία φίλη!)

Ύστερα το πήρα απόφαση... θα σπάσω τον κουμπαρά, θα πάρω ραπτομηχανή! Έψαξα, διάβασα, αναρωτήθηκα πολλές φορές "άραγε θα την καταφέρω;;;"  και την παράγγειλα! Στο μεταξύ, και μέχρι να έρθει, ξεκίνησα μια κουβερτούλα καλοκαιρινή, βαμβακερή και στρογγυλή! Ακόμα κύκλους κάνω ... και μάλλον θα με συνοδεύσει στις διακοπές μου -μήπως και τελειώσει ή τουλάχιστον προχωρήσει αρκετά!

Και πέρασαν οι μέρες, και ήρθε η ραπτομηχανή! Πως είναι τα πιτσιρίκια το Πάσχα όταν παίρνουν το δώρο του νονού;;; ε, έτσι ήμουν κι εγώ! Να την ανοίξω, να τη δω, να διαβάσω το βιβλιαράκι, να μασουριάσω, να την δοκιμάσω.. ένας απέραντος ανεξερεύνητος κόσμος! Ακόμα τη μαθαίνω και αυτό θα πάρει καιρό, αλλά ... έφτιαξα διάφορα...
  1. Μια θήκη για να τη σκεπάζω
  2. Ένα νεσεσέρ
  3. Ένα σετάκι: τσάντα με νεσεσέρ για την παραλία και για μια φίλη πολύ πολύ αγαπητή που ήρθε Θεσσαλονίκη το σκ που μας πέρασε! 
  4. Και δύο φουστανάκια για την αφεντιά μου! Το ένα για τη θάλασσα και το άλλο - ακόμα το δουλεύω- εξελίσσεται σε πιο καλό... για τη δουλειά, άραγε;;; Τα φουστανάκια ακόμα δεν τα φωτογράφισα , σε επόμενη ανάρτηση θα σας τα δείξω! 
Δείτε όμως τα υπόλοιπα!





Μμμμ... έτσι πέρασε ο Ιούνης, ο Ιούλης και ο μισός Αύγουστος! Με υφάσματα, νήματα, κλωστές.... Εδώ που τα λέμε αυτή ήταν και η πιο ευχάριστη πλευρά των μηνών που αναφέρω, γιατί κατά τ' άλλα.... τρέξιμο και άγχος, αλλά είπαμε, είμαι παραμονές της άδειας μου, οπότε... όλα καλά!

Ετοιμάζω λοιπόν βαλίτσες... με πολλά βιβλία, μαγιό, πετσέτα , καλτσοβελόνες και νήμα για καμιά καλτσούλα!
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Μια τσάντα διπλή και χειροποιήτη!

Έτοιμη η τσάντα, που σας έγραφα προχθές! Ήδη φιλοξενεί το πλεκτό μου και στην πρώτη ευκαιρία θα τη βγάλω και βόλτα!
 Το σχέδιο θα το βρείτε εδώ. Περιλαμβάνει και το πατρόν αλλά και οδηγίες προς ναυτιλλομένους και είναι απλές! Είπαμε ύφασμα από δυο μαξιλαροθήκες, βελόνα και κλωστή. Λίγο χρόνο παραπάνω γιατί ραπτομηχανή δεν έχω, αλλά αν έχετε θα γίνει πιο γρήγορα!
Κι αν έχετε όρεξη στολίστε την! Εγώ έβαλα χάντρες στη μια όψη για να προσθέσω χρώμα και στην άλλη έραψα μια μπουμπουνιέρα φάκελο, ως τσέπη! Οι εναλλακτικές είναι τόσες πολλές... παίξτε με τα χρώματα, τα υφάσματα, τα στολίσματα...
Για δείτε...
 Εδώ σας έχω μια σειρά από φωτογραφίες από την κατασκευή της πιέτας, γιατί είχε και πιέτα το σχέδιο... όπου θυμήθηκα τη θεωρία της μεσοκαθέτου στα ισοσκελή τρίγωνα(!!!), για να την πετύχω. Ε βρε.. να που ήρθε η ώρα να κάνω χρήση και το πτυχίο μου... 

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Αναμνήσεις, κάτι άλλο και ολίγη γκρίνια....

Χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες!
Πάει και το Πάσχα, πέρασε κι αυτό και συνεχίζουμε.... έχουμε εξετάσεις (πανελλαδικές και μη) μπροστά μας και ό,τι άλλο μας επιφυλάσσουν οι άλλοι για μας...
Στο μεταξύ εγώ ... πάλι άρρωστη είμαι. Αμυγδαλίτιδα πακέτο με ωτίτιδα, ω ναι.... και για 4η φορά πάλι αντιβίωση...Σα να έχει κάποιος μια κούκλα βουντού στα χέρια του και που και που μου ρίχνει και από μια καρφίτσα!
Το δε περίφημο γιλέκο τέλειωσε μεν... δεν με ικανοποίησε δε! Κάτι του λείπει... στενό μου φαίνεται... αλλά υπομονή να το πιάσω στα χέρια μου ξανά δεν έχω! Το αφήνω για την ώρα στην άκρη.... θα έρθει η σειρά του κι όταν με ικανοποιήσει πλήρως το αποτέλεσμα θα σας το δείξω... (αυτά από γκρίνια!)

Πάμε στις αναμνήσεις! Όταν ήμουν μικρή, αλλά πολύ μικρή λέμε, οι γονείς μου είχαν μια βιοτεχνία. Νυχτικά , εσώρουχα, ρομπάκια... το μισό μας μαγαζί είχε τη λιανική και το άλλο μισό ήταν το "εργαστήριο"(έτσι το λέγαμε), η βιοτεχνία. Μια από τις πιο παλιές μου λοιπόν αναμνήσεις είναι να είμαι στο εργαστήριο και να δουλεύουν οι ραπτομηχανές στο φούλ! Μάλιστα θυμάμαι τον πατέρα μου να κάθεται πίσω από μια ραπτομηχανή , αυτή που περνούσε το λάστιχο...Θυμάμαι ένα μεγάλο σιδερένιο ψαλίδι, πως αραδιάζαμε τα υφάσματα και βάζαμε από πάνω βαρίδια για να είναι ίσια, θυμάμαι τα χαρτονένια τα πατρόν που τα έφτιαχνε ο θείος -νονός μου, που ήταν ο καλλιγράφος της οικογένειας....
Σιγά σιγά η χονδρική έσβησε και έμεινε μόνο η λιανική... Το εργαστήριο έγινε αποθήκη αλλά είχαν μείνει οι ραπτομηχανές, όπου καθόταν η μαμά μου για να διορθώσει τα ρούχα μας ή να ράψει κάτι. Καμιά φορά ο μπαμπάς μου έλεγε "μάθε καλέ δίπλα στη μάνα σου!" αλλά εγώ είχα αλλού το μυαλό μου, σε διαβάσματα κι όνειρα...
Τα χρόνια πέρασαν κι έφυγαν και οι δύο πολύ νέοι, εγώ ακολούθησα τα όνειρα μου σε άλλο χώρο και ο αδερφός μου, που κράτησε την οικογενειακή μας επιχείρηση, κάποια στιγμή μετά από χρόνια χάρισε τις ραπτομηχανές- αναρωτιέμαι αν έπιασαν τόπο...
(Επίσης άπειρες φορές , σε αυτά τα χρόνια της κρίσης και με τόσες φίλες άνεργες έχω αναρωτηθεί γιατί άραγε απαρνηθήκαμε αυτή τη μορφή παραγωγής και πως θα μπορούσαμε να ξαναζωντανέψουμε τις βιοτεχνίες... ειδικά βλέποντας στο διαδίκτυο τόσες γυναίκες να δημιουργούν πανέμορφα πράγματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση...)

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ εκεί κατά το 2010 ανακάλυψα πως βαθιά μέσα μου είχα πάντα μια αγάπη για τα νήματα και τα χρώματα, για τα υφάσματα και τις δημιουργίες! Έπιασα το κέντημα, έμαθα να πλέκω, άρχισα να δοκιμάζω διάφορα, ό,τι έβλεπα και μου άρεσε...
Μέσα σε όλα προσθέστε και το ίντερνετ που μας βοηθά να βλέπουμε η μια τη δουλειά της άλλης! Έτσι έδω και καιρό παρακολουθώ το μπλόγκ της  keywoman

Αν δε το ξέρετε, μπείτε να δείτε ομορφιές κι αν δε σας έρθει να πάρετε ύφασμα και να ράψετε... να μου τρυπήσετε τη μύτη! Έτσι κι εγώ, έβλεπα και θαύμαζα και ζήλευα με την καλή έννοια της λέξης! Έχω βάλει λοιπόν σα στόχο να αγοράσω μια ραπτομηχανή και να αναβιώσω τις παλιές μου αναμνήσεις!

Για την ώρα (και μέχρι να μαζέψω τα λεφτά για τη ραπτομηχανή) είπα να φτιάξω μια τσαντούλα με το χέρι! Ναι ναι.... με βελόνα και κλωστή και υπομονή! Βρήκα ένα σχέδιο στο pinterest, τύπωσα το σχέδιο και το κόλλησα με σελοτέιπ. Πήρα δυο μαξιλαροθήκες παλιές, από αυτές που είναι χρόνια μες στα συρτάρια μου και δε τις μεταχειρίζομαι και ξεκίνησα!
Καλά, μιλάμε πως αν με δει κανείς έμπειρος θα πεθάνει στο γέλιο, αλλά είπαμε μόνη μου μαθαίνω, οπότε καμαρώνω για κάθε μικρό βηματάκι που κάνω. Για να γελάσετε λοιπόν θα σας πω αρχικά το εξής (κι έχω και το σχετικό φωτορεπορτάζ!)
Οκ το έκοψα το πατρόν, έκοψα και το ύφασμα, αλλά το πατρόν έχει και περιθώριο 1,5εκ. Πως θα μεταφέρω αυτό στο ύφασμα;;; Καθόμουν και το κοιτούσα λοιπόν.... κι ύστερα μου ήρθε Η έμπνευση! Έβαλα το πατρόν πάνω στο ύφασμα και με τη μύτη του μολυβιού έκανα τρυπούλες πάνω στο περίγραμμα του σχεδίου που περνούσαν μέσα από το χαρτί πάνω στο ύφασμα. Τελειώνοντας είχα πάνω στο ύφασμα μια σειρά από τελίτσες που τις ένωσα και ...voila ! Σχηματίστηκε το σχέδιο! Στο επόμενο κομμάτι υφάσματος , οι τρυπούλες ήταν έτοιμες και προχώρησα πολύ πιο γρήγορα!
My way .... δε πιστεύω πως είναι ο σωστός αλλά μια χαρά λειτούργησε, σωστά;;;
Για δείτε και τις φώτο...

και ναι .. είχε και πιέτες το σχέδιο αλλά αυτό θα είναι το επόμενο tutorial στη σειρά "ραπτική με .... φαντασία!"






Τρίτη 3 Μαΐου 2016

Μια καρφίτσα (και λίγη γκρίνια...)

Χριστός Ανέστη!
Βροχερή η Θεσσαλονίκη σήμερα... βροχερός ο Μάης που μπήκε, αλλά εγώ είμαι στο σπίτι λόγω των μαζεμένων αργιών και βρήκα το χρόνο για άλλη μια ανάρτηση!
Και έχω να σας δείξω μια καρφίτσα μικρούλα, φτιαγμένη από σύρμα και βερνίκι για τα νύχια! Την ιδέα την είδα στο facebook, το έψαξα λίγο στο ίντερνετ, αναρωτήθηκα "καλά αυτό γίνεται;;;;" και δεν είχα παρά να το δοκιμάσω! 
Καλά κι αριστούργημα δεν το λες, με το σύρμα ζορίστηκα πολύ... ύστερα ενώ τα πρώτα λουλουδάκια βγήκαν καλά, στα επόμενα που τα πέταλα έγινα πιο μεγάλα δημιουργήθηκαν τρυπούλες... τις οποίες κι άφησα ως... "εικαστική παρέμβαση"!
Τι να πω... 
Κάτι μου φταίει και δε ξέρω τι... το γιλέκο μου θέλει ένα κλικ για να τελειώσει και εγώ ... μια ο Γιάννης δε μπορεί, μια ο κ...του πονεί! Το πιάνω , το αφήνω... το ένα δε μου αρέσει, το άλλο μου ξινίζει...Κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω στο ίντερνετ διάφορα και τίποτα δε πιάνω να κάνω... Ιδέες έχω, αλλά σα πιάνω να τις υλοποιήσω τίποτα δε μου αρέσει... (να τη και η γκρίνια...)
Εσείς παθαίνετε ποτέ τέτοια ... "μπλοκαρίσματα";;;;

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Καλή Ανάσταση,

Εδώ είμαι, παρούσα, γερή και δυνατή, πότε στα πάνω μου, πότε στα κάτω μου. Δε γράφω συχνά πιο πολύ λόγω κούρασης... τρέχουν πολλά κι εγώ μαζί τους!
Στο μεταξύ πλέκω κι ένα γιλέκο , δικό μου σχέδιο, που ή θα βγει αριστούργημα ή σπατάλη χρόνου, χρήματος και κόπου... μήνες το παιδεύω με ένα νήμα lace...
Αλλά ... αυτές τις μέρες χαζολόγησα! Άφησα για λίγο το πλεκτό μου στην άκρη κι έφτιαξα ένα πορτοφολάκι με βελονάκι (... μέτριο) και μια υφασμάτινη πασχαλινή κοτούλα! Κι αυτή δε με ξετρέλλανε... κάτι δε μου κολλάει...
Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο Πάσχα... και σήμερα Μ Παρασκευή, βροχή και συννεφιά στη Θεσσαλονίκη, αλλά το τραπέζι μου ήταν στολισμένο κι έτοιμο...
Καλή Ανάσταση σε όλους!

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Καρπενήσι...

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή πάμε με τον καλό μου και μια μεγάλη παρέα από όλη την Ελλάδα ένα ταξίδι. Το φετινό ταξίδι προγραμματίστηκε για Καρπενήσι , κι ενώ στην αρχή είχα τους ενδοιασμούς μου (για τους γνωστούς λόγους : " εδώ ο κόσμος καίγεται...", "πολλά τα έξοδα...", "το παιδί φέτος δίνει εξετάσεις..."), τελικά ενέδωσα, και έκανα πολύ καλά! Γιατί μια ανάσα, ένα διάλειμμα είναι πάντα απαραίτητο!
Ομορφιά, φύση, δάσος, καθαρά νερά, καλή παρέα, ωραίο ξενοδοχείο, καλό φαγητό, ξεκούραση, ηρεμία και kinder έκπληξη: Παρασκευή προς Σάββατο βράδυ ... χιόνισε!
Ξυπνήσαμε το πρωί κι όλα ήταν κατάλευκα και πανέμορφα! Ότι και να πω είναι λίγο... οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους!
Και του χρόνου εύχομαι να μπορέσουμε...
Αφού βγήκε ο ήλιος...

Τα χαράματα....

Είχαμε και παρέα... τρία υπέροχα σκυλιά που έπαιζαν έξω από το μπαλκόνι μας!

Κι ένα πέτρινο σπίτι σε ένα πέτρινο χωριό.... όνειρο...

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Δείχνοντας το Μάρτη τη δουλειά του Γενάρη...

Ενώ το 2015 βγήκε με χαρούμενες καμπάνες και με ελπίδες και όνειρα, το 2016 σα μπήκε.. μου έδειξε τα δόντια του... Το όνειρο που ίσα που το ακούμπησα και είπα πως θα βγει.... απομακρύνθηκε, πέρα, στον ήλιο και στον αέρα, που λέει κι ένα παιδικό τραγουδάκι! Κι όχι μόνο πληγώθηκα αλλά αισθάνθηκα και ότι με χρησιμοποίησαν...
Ύστερα προέκυψε μια εργασιακή καταιγίδα που εξελίσσεται σε τυφώνα... που με πήρε και με σήκωσε...
Κι ύστερα μια το στομάχι μου που με ταλαιπώρησε, μια το δόντι μου που ήρθε να δοκιμάσει την αντοχή μου... πολύ ταλαιπωρία όμως...
Γκρινιάζω το ξέρω και συγχωρήστε με, κι ίσως γκρινιάζω με πταίσματα σε σχέση με ότι γίνεται τριγύρω μας... αλλά όλοι έχουμε έστω κι ένα μικρό δικαίωμα στη γκρίνια, σωστά;;;
Με αυτά και με εκείνα λοιπόν δε σας έδειξα δύο πλεκτά που έφτιαξα, φόρεσα κι ευχαριστήθηκα!
Πρώτα είναι αυτό το ροζέ μοχέρ γιλέκο. Το σχέδιο είναι δικό μου, τίποτα το ιδιαίτερο, διάφορες απλές τεχνικές συνδυασμένες... Top down, από το λαιμό και προς τα κάτω δηλαδή, αρκετά ριξίματα για να βγει το σχέδιο , λίγο μέτρημα και ολίγη φαντασία! Το αποτέλεσμα: ζεστό κι αφράτο, ριχτό κι άνετο, χουχουλιάρικο πλεκτό δηλαδή! Το φοράω πολύ!

Κι ύστερα είπα να φτιάξω κι ένα κασκόλ, αλλά να μην είναι κι ακριβώς κασκόλ αλλά κι ολίγον από σάλι! Το νήμα το είχα αγορασμένο από τη Χειροτέχνικα του Νοεμβρίου, malabrigo, αγορασμένο από το plectorium. Υπέροχο νήμα, υπέροχο χρώμα , υπέροχο σχέδιο -και νομίζω πως τα πολύχρωμα νήματα αναδεικνύονται με απλά σχέδια... Παρόλο που ο χειμώνας φέτος ήταν μαλακός (κάποιος μας αγαπάει, αυτό είναι σίγουρο!) το φόρεσα πολύ και σα κασκόλ αλλά και σα φουλάρι!

Και συνεχίζω... με το βελονάκι αυτή φορά φτιάχνω ένα (ακόμα) γιλέκο δικής μου εμπνεύσεως! Γιατί , το έχω ξαναπεί, το παιχνίδι και η χαρά της δημιουργίας είναι το αγχολυτικό μου, ο τρόπος να ξορκίζω τα άγχη μου και να βάζω σε μια σειρά τη σκέψη μου....

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Σαν την υγεία...

Σαν την υγεία δεν έχει.
Όλα μπορούμε να τα παλέψουμε κι όλα να τα αντιμετωπίσουμε αρκεί να είμαστε υγιείς. Το έχω μάθει καλά το μάθημά μου από τα βιώματα και τις απώλειες που είχα...  κι έτσι το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου, για να μην ξεχνιέμαι και να μην αφήνω το άγχος να με αποπροσανατολίζει.
Σαν τα παιδί δεν έχει.
Όταν γίνεσαι γονιός αλλάζει ο κόσμος γύρω σου... αλλάζει το κέντρο του κόσμου σου. Και με ένα τρόπο μαγικό όλα τα παιδιά είναι λίγο και δικά σου παιδιά..
Για αυτό:

Σας παρακαλώ, διαβάστε την ανάρτηση της Κατερίνας , σκεφτείτε και πράξτε... όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε....


Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

...αχαρακτήριστο

Σας έχω ξαναπεί για το Λούμπα, το σκύλο μας. Ένας κούκλος κι ένας κύριος. Αξιαγάπητος, φρόνιμος, χαδιάρης και παιχνιδιάρης. Εδώ τούμπαρε εμένα που δε μεγάλωσα με κατοικίδιο και όποτε μου πρότεινε ο καλός  μου ή τα παιδιά να πάρουμε ένα σκύλο .. άστραφτα και βρόνταγα!

Ο Λούμπα λοιπόν εκτός των άλλων είναι και εργαζόμενος! Κάθε πρωί , αξημέρωτα πάει με τον καλό μου στη δουλειά, σε ένα μεγάλο εργοτάξιο, όπου κυκλοφορεί ελεύθερος, χωρίς όμως να αφήνει από τα μάτια του το αφεντικό του, γίνεται μαύρος από τα χώματα και το μαζούτ κι ενίοτε κυνηγάει κάτι πρόβατα που βόσκουν στην περιοχή!
Όλα καλά... σήμερα όμως έγινε κάτι παράξενο; περίεργο;;; αχαρακτήριστο; Κάποια στιγμή ο Λούμπα εξαφανίστηκε! Όταν το κατάλαβε ο καλός μου, ξεσήκωσε τον τόπο. Παράτησαν τη δουλειά όλοι και έψαχναν το σκύλο, φωνάζοντας, καλύπτοντας διαδρομές κοντινές, αλλά ο σκύλος πουθενά. Μέχρι και αρκετούς τόνους χώμα μετακίνησαν μην τυχόν και δεν τον είχαν δει οι χειριστές και τον έθαψαν ... αλλά ούτε εκεί δεν τον βρήκαν... (ευτυχώς).
Αργά το μεσημέρι ένας αλλοδαπός πήρε τηλέφωνο τον άντρα μου. Βρήκε το Λούμπα τριάντα -ναι 30- χιλιόμετρα μακριά στο πάρκινγκ ένος εμπορικού κέντρου και είδε το ταμπελάκι με το όνομά του αλλά και το τηλέφωνο μας. Ξετρελαμένος από ανακούφιση και χαρά ο καλός μου, πέταξε στη κυριολεξία για να πάει να τον πάρει (αν συναντήσατε σήμερα κάποιο να τρέχει σα τρελός με αναμμένα τα αλαρμ και τα φώτα του, ο δικός μου ήταν...). Και τον πήρε τρομαγμένο και φοβισμένο... και ήρθε η ψυχούλα στο σπίτι μας, στο σπίτι του και ήταν σα να γυρίσαμε ένα μίση χρόνο πίσω, όταν τον πρωτοπήραμε, που φοβόταν και ήταν μαζεμένος. ...
Και να ρωτήσω εγώ
Ποιός παίρνει ένα ζωντανό από το αφεντικό του και το παρατάει;;; γιατί να το κάνει;  για πλάκα;;; από κακία;;; είναι νοήμων άνθρωπος; το πήρε για να το πάρει σπίτι του; γιατί; μήπως το πήρε και ο μικρός μας διαμαρτυρήθηκε, γρύλισε, γάβγισε και παράτησε την ιδέα και το σκύλο;;;
Σοκαρισμένη σκέφτομαι κι άκρη δε βγάζω. Βλέπω και το σκύλο μας που είναι μαζεμένος και φοβισμένος και αναρωτιέμαι γιατί;;;;
Βέβαια να πω κι από εδώ ένα ευχαριστώ και στο νεαρό που τον βρήκε και πήρε τηλέφωνο και κάθισε και περίμενε να πάει ο καλός μου να πάρει το Λούμπα. Είναι η απόδειξη ότι δεν υπάρχουν μόνο οι αχαρακτήριστοι άνθρωποι, αλλά κι αυτοί που νοιάζονται...
Σε περίεργους καιρούς ζούμε...

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Ένα κουτί.... mixed!

Είμαι στο σπίτι... υπό  ανάρρωση. Μια ίωση με βρήκε χαλαρή και κουρασμένη και με ταλαιπώρησε (εμένα και τη μισή Ελλάδα, όπως ακούω....). Χθες πήγα και στο γιατρό και σιγά σιγά έχω αρχίσει να συνέρχομαι.
Κι επειδή εγώ να κάτσω ήσυχα δεν μπορώ, αλλά κι επειδή το πιστεύω βαθιά πως η κάθε μορφής δημιουργία είναι και η καλύτερη θεραπεία για κάθε νόσο , σωματική  αλλά και ψυχική, έπιασα να τελειώσω το κουτί!
Το κουτί το είχα πάρει το Νοέμβριο, από την Χειροτέχνικα. Σκοπός μου ήταν να φτιάξω μια μπιζουτιέρα και να συμμαζέψω τα κοσμήματά μου, που ήταν παραταγμένα σα στρατιωτάκια μέσα στα κουτάκια τους , κι άντε στις 7 παρά να βρεις εκείνο το ωραίο που πάει με αυτή τη μπλούζα....
Εκείνο το διάστημα δε είχα διαβάσει στο ίντερνετ κι ένα σωρό αναρτήσεις για decoupage, για κόλλες, για χαρτοπετσέτες... κι όσες λίγο με παρακολουθείτε ξέρετε ... μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα!
Voila! Ιδού το κουτί, η μπιζουτιέρα μου, που είναι λίγο mixed!


Για να δούμε... έχει ολίγον από βελονάκι! Τα μοτιφάκια είναι δείγματα της μαμάς μου, έχω πάρει πολλά -για την ακρίβεια όλα!- κατά την μετακόμιση του αδερφού μου κι ήρθε η ώρα τους να βγουν από το σεντούκι!

Ύστερα έχουμε ολίγον από decoupage! Καλά ας μην υπερβάλω, βασικά και στοιχειώδη πράγματα έχω κάνει, αλλά είναι μια αρχή σωστά;;; Οι υπέροχες καρδούλες και τα λουλουδάκια στα δεξιά είναι από χαρτοπετσέτα- δωράκι από την Ευγενία από το Κορίτσια για σπίτι , που μετακόμισε πρόσφατα και είχε την καλοσύνη να στείλει το απόθεμα που δεν χρειαζόταν πια σε άλλες μπλογκοφιλές. Ευγενία σε ευχαριστώ και είδες πως ταίριαζε η συγκεκριμένη;;; (ήδη σκέφτομαι πως θα αξιοποιήσω τις υπόλοιπες...)
Και μια λεπτομέρεια από τις καρδούλες...

Ε... φυσικά έβαλα και λίγη κορδελίτσα, λίγες χάντρες, τα κουμπιά και το σχοινάκι-κορδονάκι.... (τα δυο τελευταία για να κρύψουν λαθάκια και ατέλειες γιατί ως  πρωτάρα τα έκανα τα λαθάκια μου!)



Στο εσωτερικό έκανα απλό decoupage μόνο στη βάση του κουτιού. Πέρασε από το νου μου να κάνω και τα χωρίσματα... αλλά πολύ φορτωμένο μου φάνηκε... ίσως κάποια άλλη στιγμή...
Και δεν γινόταν να μην πιάσω και βελόνα και κλωστή!

Έφτιαξα λοιπόν ένα μαξιλαράκι , ραμμένο με το χέρι φυσικά, το γέμισα με το υλικό που χρησιμοποιούμε για τα πλεκτά παιχνίδια και για να πατηθεί (και να κλείνει και το κουτί!) έραψα τα κουμπιά- καρδούλες! Από μαξιλαράκι θύμιζε στρωματάκι για κουκλόσπιτο μετά! Το στρωματάκι που λέτε το κόλλησα στην μέσα επιφάνεια από το καπάκι, προκειμένου εκεί πάνω να καρφιτσώνω τις καρφίτσες μου!
Ελπίζω να παρατηρήσατε και τις λεπτομέρειες με στένσιλ που έκανα!
Έχουμε και λέμε: βελονάκι, στενσιλ, decoupage, ραπτική και μερικά ακόμα διακοσμητικά δε συνθέτουν ένα mixed κουτί;
Για την ώρα το γέμισα το στόλισα και το χαίρομαι!

(Δεν αντέχω να μην πω για άλλη μια φορά πως θα ήθελα να είχα χρόνο για να κάνω και να ασχολούμαι με όλα αυτά που με ευχαριστούν... είναι μεγάλη η χαρά της δημιουργίας!)

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Κάνει κρύο, παγωνιά!

Κάνει κρύο... πολύ κρύο...
Τα χαράματα βγήκε ο καλός μου έξω να βγάλει βόλτα το σκύλο μας το Λούμπα , ο οποίος χαμπάρι δε παίρνει από τις καιρικές συνθήκες και γυρνώντας ήρθε και μου λέει : " έξω έχει -5.....!!!"
Με τέτοιο καιρό τι να σας δείξω ; Μάλλον ακόμα μια κουβερτούλα , της αγκαλιάς, του καναπέ. Φτιαγμένη από υπόλοιπα νήματα, λίγο από δω , λίγο από εκεί, λίγο από εκείνο το πλόβερ και λίγο από εκείνη τη ζακέτα...
Μικρά τετραγωνάκια που ενώθηκαν μεταξύ τους κι ύστερα η  μπορντούρα που φτιάχτηκε με διπλά ποδαράκια.
Και το ωραίο είναι πως η κουβέρτα δεν έχει τελειώσει! Όχι, έχω ακόμα κι άλλα μοναχικά κουβάρια που θα συνεχίσουν την μπορτούρα για να γίνει πιο μεγάλη. Το σίγουρο είναι πως είναι ζεστή και κάθε τετραγωνάκι έχει και το δικό του νήμα , και τη δική του ιστορία!
Για την ώρα την τυλίγομαι... σα σάλι, σα κουβέρτα , σα  μια ζεστή αγκαλιά!

(Αυτό είναι ένα project του 15 αλλά τώρα ήρθε η ώρα να σας το δείξω... Γιατί ακόμα υπό πίεση κι αποσυντονισμένη

νοιώθω, από τη δουλειά, τις γιορτές και πολλά και διάφορα... κι ίσως σας δείχνω αυτό κι όχι κάτι άλλο γιατί έχω ανάγκη από αγκαλιά και ξεκούραση και ζέστη!- και γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι στα σκαριά!)