Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Ufo....1

Ufo... unfinished objects.... ζουν ανάμεσά μας! Είναι εκείνη η τσαντούλα δίπλα στο καναπέ με το μισοτελειωμένο πλεκτό, α κι εκείνη παραδίπλα, να κι εκείνη εκεί στη κρεβατοκάμαρα με τα τετράγωνα του patchwork.... να μην πω και για κάτι άλλες τσαντούλες από υλικά που αγοράστηκαν μεν και περιμένουν υπομονετικά δε για να γίνουν εκείνο το project που είδα στο pinterest...
Έχω και δικαιολογία! Μια πραγματική : τον τελευταίο χρόνο ήμουν κάπως ασυντόνιστη... λίγο ο θυροειδής, λίγο μια η μια βιταμίνη που λείπει , λίγο η άλλη σα κινούμενο πτώμα κυκλοφορούσα! Τώρα λίγο έστρωσα, λίγο αναθεώρησα τη θέση μου στο μάταιο τούτο κόσμο, λίγο μπήκε η άνοιξη...
Ύστερα ... δεν είμαι η μόνη, όλες μας , έχουμε ufo στο σπίτι , τουλάχιστον ένα μισοτελειωμένο το έχουμε, το φέρνουμε βόλτες , το κοιτάμε και μας κοιτά!
Κι εκεί ξαφνικά μπαίνει στο παιχνίδι η mindspinfabrica .
Εκεί που έλεγα ότι κάτι πρέπει να κάνω βγαίνει και ξεκινά μια πρόκληση... να τελειώσουμε μέχρι τον Ιούνη όσα πιο πολλά ufo μπορούμε!
Μέσα;;; μέσα!
Έτσι ufo 1ο
Καλτσάκια! Τα ξεκίνησα τον Οκτώβρη, στη Χαλκιδική... κάποια στιγμή , εκεί κοντά στις γιορτές έφτασα στη μύτη από την 1η κάλτσα αλλά έκανα λάθος... ποιος ξηλώνει τωωωωωρα;;;; μπήκε στη τσαντούλα. Ήταν το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου μόλις άρχισα να συνέρχομαι, διόρθωσα το λάθος σε χρόνο dt, και ξεκίνησα τη 2η κάλτσα! Εκεί ήρθε και η ανάρτηση της mindspinfabrica! Έβγαλα φώτο και συνέχισα και τώρα τις φοράω! Μείον ένα ufo!
(Για την ιστορία να πω ότι αγαπώ τα πλεκτά καλτσάκια, είναι ζεστά, πολύχρωμα, το κάνεις στο μέγεθός σου ακριβώς, πλένονται και στο πλυντήριο και παραμένουν καινούργια! Το συγκεκριμένο είναι το πιο απλό, δεν έχει σχέδιο, μόνο καλή καλή καλή... άλλωστε με την πολυχρωμία του νήματος, θα χανόταν το σχέδιο!)
Εσείς έχετε ... ufo;;;;;

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Αναπαλαίωση.... παπλώματος!

Είκοσι χρόνια παντρεμένοι, είκοσι χρόνια ο ίδιος καυγάς.. εγώ κρυώνω, ο καλός μου ζεσταίνεται, εγώ βγάζω το πάπλωμα , αυτός ξεσκεπάζεται... έτσι περάσαν είκοσι χρόνια , είκοσι χειμώνες... ε.. πάλιωσε το πάπλωμα!
Να το πετάξω .. ούτε κουβέντα, αφήστε που μετά θα μου πει έλα να βγάλουμε μια κουβέρτα....
Αμ δε... εγώ θέλω το παπλώματακι μου, να το τυλίγομαι να χουχουλιάζω , να ακούω και τη " γκρίνια" του καλού μου, που για το συγκεκριμένο αποτελεί οικογενειακό ανέκδοτο!
Πήρα λοιπόν το πάπλωμα και δυο πανωσέντονα που δε μεταχειρίζομαι, τα έραψα στις δυο πλευρές μα σχηματίσουν ένα L, έχωσα το πάπλωμα μέσα , το έπιασα με παραμάνες, μέτρησα, έβαλα πρόσθετο ύφασμα κι έκλεισα ξανά,! Έτοιμο;;;
Σχεδόν... γιατί πρέπει να ραφτεί , να καπιτοναριστεί, να μη χορεύει το πάπλωμα μέσα στη θήκη! Δοκιμάζω με τη μηχανή... αδύνατο...
Παλιά μου τέχνη κόσκινο! Τελάρο, βελόνα και κλωστή... θα το καπιτονάρω με το χέρι! (Είπα τολμηρά τη Κυριακή το μεσημέρι....). Αμ δε... ήταν αδύνατο να βάλω το τελάρο! Δε πειράζει, είπα...  Κουκουλώθηκα λοιπόν το πάπλωμα κι έκανα το εξής: όπου είχα βάλει παραμάνα, έκανα απανατωτές βελονιές για να ενώσω τα υφάσματα με το πάπλωμα και μετά από την εξωτερική μεριά με λίγο φεστόνι τις "στόλιζα".
Αποτέλεσμα: το πάπλωμα σώθηκε, είναι σταθερά πιασμένο μέσα στη νέα θήκη του και συνεχίζω να χουχουλιάζω μέσα του!