Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Σαν την υγεία...

Σαν την υγεία δεν έχει.
Όλα μπορούμε να τα παλέψουμε κι όλα να τα αντιμετωπίσουμε αρκεί να είμαστε υγιείς. Το έχω μάθει καλά το μάθημά μου από τα βιώματα και τις απώλειες που είχα...  κι έτσι το λέω και το ξαναλέω στον εαυτό μου, για να μην ξεχνιέμαι και να μην αφήνω το άγχος να με αποπροσανατολίζει.
Σαν τα παιδί δεν έχει.
Όταν γίνεσαι γονιός αλλάζει ο κόσμος γύρω σου... αλλάζει το κέντρο του κόσμου σου. Και με ένα τρόπο μαγικό όλα τα παιδιά είναι λίγο και δικά σου παιδιά..
Για αυτό:

Σας παρακαλώ, διαβάστε την ανάρτηση της Κατερίνας , σκεφτείτε και πράξτε... όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε....


Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

...αχαρακτήριστο

Σας έχω ξαναπεί για το Λούμπα, το σκύλο μας. Ένας κούκλος κι ένας κύριος. Αξιαγάπητος, φρόνιμος, χαδιάρης και παιχνιδιάρης. Εδώ τούμπαρε εμένα που δε μεγάλωσα με κατοικίδιο και όποτε μου πρότεινε ο καλός  μου ή τα παιδιά να πάρουμε ένα σκύλο .. άστραφτα και βρόνταγα!

Ο Λούμπα λοιπόν εκτός των άλλων είναι και εργαζόμενος! Κάθε πρωί , αξημέρωτα πάει με τον καλό μου στη δουλειά, σε ένα μεγάλο εργοτάξιο, όπου κυκλοφορεί ελεύθερος, χωρίς όμως να αφήνει από τα μάτια του το αφεντικό του, γίνεται μαύρος από τα χώματα και το μαζούτ κι ενίοτε κυνηγάει κάτι πρόβατα που βόσκουν στην περιοχή!
Όλα καλά... σήμερα όμως έγινε κάτι παράξενο; περίεργο;;; αχαρακτήριστο; Κάποια στιγμή ο Λούμπα εξαφανίστηκε! Όταν το κατάλαβε ο καλός μου, ξεσήκωσε τον τόπο. Παράτησαν τη δουλειά όλοι και έψαχναν το σκύλο, φωνάζοντας, καλύπτοντας διαδρομές κοντινές, αλλά ο σκύλος πουθενά. Μέχρι και αρκετούς τόνους χώμα μετακίνησαν μην τυχόν και δεν τον είχαν δει οι χειριστές και τον έθαψαν ... αλλά ούτε εκεί δεν τον βρήκαν... (ευτυχώς).
Αργά το μεσημέρι ένας αλλοδαπός πήρε τηλέφωνο τον άντρα μου. Βρήκε το Λούμπα τριάντα -ναι 30- χιλιόμετρα μακριά στο πάρκινγκ ένος εμπορικού κέντρου και είδε το ταμπελάκι με το όνομά του αλλά και το τηλέφωνο μας. Ξετρελαμένος από ανακούφιση και χαρά ο καλός μου, πέταξε στη κυριολεξία για να πάει να τον πάρει (αν συναντήσατε σήμερα κάποιο να τρέχει σα τρελός με αναμμένα τα αλαρμ και τα φώτα του, ο δικός μου ήταν...). Και τον πήρε τρομαγμένο και φοβισμένο... και ήρθε η ψυχούλα στο σπίτι μας, στο σπίτι του και ήταν σα να γυρίσαμε ένα μίση χρόνο πίσω, όταν τον πρωτοπήραμε, που φοβόταν και ήταν μαζεμένος. ...
Και να ρωτήσω εγώ
Ποιός παίρνει ένα ζωντανό από το αφεντικό του και το παρατάει;;; γιατί να το κάνει;  για πλάκα;;; από κακία;;; είναι νοήμων άνθρωπος; το πήρε για να το πάρει σπίτι του; γιατί; μήπως το πήρε και ο μικρός μας διαμαρτυρήθηκε, γρύλισε, γάβγισε και παράτησε την ιδέα και το σκύλο;;;
Σοκαρισμένη σκέφτομαι κι άκρη δε βγάζω. Βλέπω και το σκύλο μας που είναι μαζεμένος και φοβισμένος και αναρωτιέμαι γιατί;;;;
Βέβαια να πω κι από εδώ ένα ευχαριστώ και στο νεαρό που τον βρήκε και πήρε τηλέφωνο και κάθισε και περίμενε να πάει ο καλός μου να πάρει το Λούμπα. Είναι η απόδειξη ότι δεν υπάρχουν μόνο οι αχαρακτήριστοι άνθρωποι, αλλά κι αυτοί που νοιάζονται...
Σε περίεργους καιρούς ζούμε...

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Ένα κουτί.... mixed!

Είμαι στο σπίτι... υπό  ανάρρωση. Μια ίωση με βρήκε χαλαρή και κουρασμένη και με ταλαιπώρησε (εμένα και τη μισή Ελλάδα, όπως ακούω....). Χθες πήγα και στο γιατρό και σιγά σιγά έχω αρχίσει να συνέρχομαι.
Κι επειδή εγώ να κάτσω ήσυχα δεν μπορώ, αλλά κι επειδή το πιστεύω βαθιά πως η κάθε μορφής δημιουργία είναι και η καλύτερη θεραπεία για κάθε νόσο , σωματική  αλλά και ψυχική, έπιασα να τελειώσω το κουτί!
Το κουτί το είχα πάρει το Νοέμβριο, από την Χειροτέχνικα. Σκοπός μου ήταν να φτιάξω μια μπιζουτιέρα και να συμμαζέψω τα κοσμήματά μου, που ήταν παραταγμένα σα στρατιωτάκια μέσα στα κουτάκια τους , κι άντε στις 7 παρά να βρεις εκείνο το ωραίο που πάει με αυτή τη μπλούζα....
Εκείνο το διάστημα δε είχα διαβάσει στο ίντερνετ κι ένα σωρό αναρτήσεις για decoupage, για κόλλες, για χαρτοπετσέτες... κι όσες λίγο με παρακολουθείτε ξέρετε ... μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα!
Voila! Ιδού το κουτί, η μπιζουτιέρα μου, που είναι λίγο mixed!


Για να δούμε... έχει ολίγον από βελονάκι! Τα μοτιφάκια είναι δείγματα της μαμάς μου, έχω πάρει πολλά -για την ακρίβεια όλα!- κατά την μετακόμιση του αδερφού μου κι ήρθε η ώρα τους να βγουν από το σεντούκι!

Ύστερα έχουμε ολίγον από decoupage! Καλά ας μην υπερβάλω, βασικά και στοιχειώδη πράγματα έχω κάνει, αλλά είναι μια αρχή σωστά;;; Οι υπέροχες καρδούλες και τα λουλουδάκια στα δεξιά είναι από χαρτοπετσέτα- δωράκι από την Ευγενία από το Κορίτσια για σπίτι , που μετακόμισε πρόσφατα και είχε την καλοσύνη να στείλει το απόθεμα που δεν χρειαζόταν πια σε άλλες μπλογκοφιλές. Ευγενία σε ευχαριστώ και είδες πως ταίριαζε η συγκεκριμένη;;; (ήδη σκέφτομαι πως θα αξιοποιήσω τις υπόλοιπες...)
Και μια λεπτομέρεια από τις καρδούλες...

Ε... φυσικά έβαλα και λίγη κορδελίτσα, λίγες χάντρες, τα κουμπιά και το σχοινάκι-κορδονάκι.... (τα δυο τελευταία για να κρύψουν λαθάκια και ατέλειες γιατί ως  πρωτάρα τα έκανα τα λαθάκια μου!)



Στο εσωτερικό έκανα απλό decoupage μόνο στη βάση του κουτιού. Πέρασε από το νου μου να κάνω και τα χωρίσματα... αλλά πολύ φορτωμένο μου φάνηκε... ίσως κάποια άλλη στιγμή...
Και δεν γινόταν να μην πιάσω και βελόνα και κλωστή!

Έφτιαξα λοιπόν ένα μαξιλαράκι , ραμμένο με το χέρι φυσικά, το γέμισα με το υλικό που χρησιμοποιούμε για τα πλεκτά παιχνίδια και για να πατηθεί (και να κλείνει και το κουτί!) έραψα τα κουμπιά- καρδούλες! Από μαξιλαράκι θύμιζε στρωματάκι για κουκλόσπιτο μετά! Το στρωματάκι που λέτε το κόλλησα στην μέσα επιφάνεια από το καπάκι, προκειμένου εκεί πάνω να καρφιτσώνω τις καρφίτσες μου!
Ελπίζω να παρατηρήσατε και τις λεπτομέρειες με στένσιλ που έκανα!
Έχουμε και λέμε: βελονάκι, στενσιλ, decoupage, ραπτική και μερικά ακόμα διακοσμητικά δε συνθέτουν ένα mixed κουτί;
Για την ώρα το γέμισα το στόλισα και το χαίρομαι!

(Δεν αντέχω να μην πω για άλλη μια φορά πως θα ήθελα να είχα χρόνο για να κάνω και να ασχολούμαι με όλα αυτά που με ευχαριστούν... είναι μεγάλη η χαρά της δημιουργίας!)