Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Άλλα (αλλά σημαντικά!)

Κανονικά θα έπρεπε να έχω τελειώσει τα patchwork μου... να τα έχω μοστράρει και να σας τα δείχνω... Όμως κάτι ευχάριστο προέκυψε στη δουλειά και βρέθηκα σήμερα να κάνω ένα ταξίδι αστραπή στην πρωτεύουσα. Χαράματα έφυγα, μεσημέρι γύρισα κι ελπίζω από αύριο να βρω τους κανονικούς μου ρυθμούς (και τις βελόνες μου!)
Τι θέλω όμως να σας πω;;;; (και κάθομαι βραδιάτικα και γράφω).
Σήμερα έγινα αποδέκτης αγάπης. Κατέβηκα στην Αθήνα και στο αεροδρόμιο με περίμενε η φιλενάδα μου! Αγγάρεψε τα παιδιά της - κι αυτά πρόθυμα ήρθαν- και με παρέλαβαν από το αεροδρόμιο, με πήγαν στο ραντεβού μου και αφού κάναμε μια στάση ηρεμίας στο σπίτι της (που είχε και κόκκινο χαλί! το τονίζω!) μετά με πήγαν εγκαίρως ξανά στο αεροδρόμιο. Ούτε κατάλαβα τίποτα από το χάος της κίνησης στην πόλη, ήμουν και ήρεμη και χαλαρή και δεν προβληματίστηκα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Βασικό γιατί είχα ήδη αρκετό άγχος, οπότε η φίλη μου με βοήθησε και ελάφρυνε κατά πολύ τη μέρα μου.
βοήθεια χεριώνΜεγάλο πράγμα η φιλία και μεγάλο πράγμα να έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται! Το ευχαριστώ καμιά φορά είναι λίγο....

Αλλά θέλω και κάτι ακόμα να μοιραστώ. Συνταξίδευα στην επιστροφή με μια μικρή μαμά, που είχε στην αγκαλιά της μια γλυκιά μπεμπούλα! Η μπέμπα αναστατώθηκε από το κόσμο και τη φασαρία και η μανούλα με γλυκά λόγια, με χάδια ακόμα και με το θηλασμό προσπαθούσε και την ηρέμησε. Γλυκιά και όμορφη εικόνα... Όλοι χάζευαν και χαμογελούσαν στη μπέμπα.
Σα κατεβήκαμε όμως ... όλοι βιαζόντουσαν να φύγουν, να πάνε στα σπίτια τους.. Έμεινε η κοπέλα με ένα βρέφος στην αγκαλιά, μια βαλίτσα με ροδάκια κι ένα πορτ μπεμπε... α! και δυο μόνο χέρια! Και κανείς ούτε από τους επιβάτες αλλά ούτε από τους συνοδούς να είναι πρόθυμος να βοηθήσει. Πως καταντήσαμε έτσι;;;
Το θεώρησα αυτονόητο να πάω και πήγα και τις συνόδεψα και τις παρέδωσα στη γιαγιά που τις περίμενε. Αλλά απόρησα και απορώ: γιατί είμαστε έτσι;;; Ποια ακριβώς στιγμή στην ιστορία μας ως λαός γίναμε τόσο... γαϊδούρια που δεν απλώνουμε το χέρι μας να βοηθήσουμε;;; Η κοπέλα θα μπορούσε να ήταν αδερφή μας, παιδί μας, φίλη μας.
Τι θέλω να πω;;;
Θέλω να πω πως είναι απλό, είναι εύκολο , είναι μέσα στο dna μας, δε κοστίζει τίποτα : απλώνουμε το χέρι μας και βοηθάμε. Το διπλανό μας, το γείτονά μας, το φίλο μας και λέμε και καμιά καλημέρα, σκάμε και κανένα χαμόγελο! Κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη και πιο γλυκιά!
Και πιστεύω ότι με κάποιο μαγικό τρόπο το καλό που κάνει ο καθένας μας  γυρνάει πίσω και μας βρίσκει! Αφήστε που έτσι μπορεί να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος!


1 σχόλιο:

  1. Μη χανεις τις ελπιδες σου....αρκετος κοσμος αναρωτιεται τα ιδια πραγματα και φυσικα απαντηση δεν υπαρχει,παρα μονο...να συνεχιζεις να κανεις εσυ το σωστο και να το μεταδιδεις σε παιδια...δικο σου,ανηψι σου,φιλων σου...
    Ετσι θα αλλαξει ο κοσμος αλλιως ελπιδα δεν θα χουμε!Σε φιλω και σε ευχαριστω για το καλωσορισμα! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή